حذف صفرها از پول ملی، برای چندمین بار در سال ۲۰۰۹ در کره‌ی شمالی انجام شد، با این تفاوت که هر کسی حق داشت فقط ۱۰۰ هزار وون، معادل ۴۰ دلار(!) اسکناس را تعویض کند و در ازای آن هزار وون جدید دریافت کند.
این کار بیشتر از همه به افرادی ضربه زد که از طریق تجارت در بازار سیاه، پس‌اندازی اندوخته بودند. آنها پس از سال‌ها تلاش یک‌شبه به اندازه‌ی بقیه فقیر و سیاه‌بخت شده بودند. خیلی‌ها به جای تحویل پول‌های بی‌ارزش، اسکناس‌ها را توی توالت و دریا می‌ریختند تا هم اعتراض‌شان را نشان داده باشند و هم به خاطر داشتن پول زیاد، مورد بازخواست قرار نگیرند. در کتاب خانم باربارا دمیک درباره‌ی کره‌ی شمالی با نام «افسوس نمی‌خوریم»، ذکر شده که یک نفر به خاطر آتش زدن پول‌های خود اعدام شد. چرا؟ چون روی بعضی اسکناس‌ها عکس کیم ایل سونگ، بنیان‌گذار کره‌ی شمالی بود!
اعتراض‌های مردم باعث شد دولت مقدار مجاز پول را به ۱۵۰ هزار وون افزایش دهد. این مقدار پول طبق گفته‌ی دولت، با ۷۴۰ دلار برابری می‌کرد، اما در عمل در بازار سیاه حدود ۳۰ دلار ارزش داشت. ناهماهنگی در ارزش واقعی پول با ارزش اعلامی دولت در برابر ارز خارجی، باعث تورم سنگینی در بعضی کالاهای اساسی شد. قحطی مشابهی با قطحی دهه‌ی ۹۰ این بار یک‌شبه به وجود آمد.اواخر سال ۲۰۰۹ دولت اعلام کرد که از این تصمیم پشیمان است و تقصیرها را به گردن وزیر پیر سرمایه، پاک نام-گی، انداخت که در ماه مارس در وسط استادیوم پیونگ‌یانگ تیرباران شده بود.
